Długa przerwa

Miałam pisać częściej w rezultacie jest mnie na blogu jeszcze mniej. Dzisiaj wpis nietypowo bo siedzę w poczekalni w Centrum Onkologii i postanowiłam wreszcie dać, że żyje. Poprzedni tydzień od poniedziałku do piątku medycznie: diabetolog, onkologia, szpital, przetoczenie krwi i tak do piątku. W piątek przywiozłam teściową do domu. Dzisiaj znowu onkologia czekamy na pobranie krwi potem około 2 godzin oczekiwania na wyniki i wizyta i zobaczymy co dalej. Po ostatniej chemii wyniki krwi były niskie hemoglobina 7.4 i kolejne przetoczenie. Ostatnio wszystko mnie przygnębia i jestem zmęczona emocjonalnie, im teściowa słabsza tym ja bardziej przerażona, czasami myślę że chciałabym być gdzieś daleko od tego wszystkiego. Ciężko bo nie mam zbytniego wsparcia. Grzegorz i Filip zachowują się tak jakby nie przyjmowali do wiadomości tego co się dzieje, szwagier z żoną nie interesują się w ogóle jestem zdania sama na siebie i te emocje we mnie buzują. Czasami z siostrą sobie porozmawiam ale każdy ma swoje i też nie chcę jej zwracać głowy swoimi problemami.

Coraz częściej zaczyna brakować mi takiej normalnej pracy zarobkowej, w domu ciągle jest coś na nudę nie narzekam, ale to inaczej. Od pewnego czasu zauważyłam że ze strony chłopaków też mam miej pomocy z domu chyba wychodzą z założenia że jak nie pracuje zawodowo to więcej mige w domu. Na szczęście Covid omija nas ale też nie wystawiamy się na ryzyko, spotkania i wyjścia jakiekolwiek ograniczone do minimum, Grzegorz i ja zaszczepiliśmy się 3 dawką, na szczęście bez żadnych objawów bo wielu naszych znajomych po trzeciej dawce miało objawy grupowe na szczęście nie przerodziły się w zachorowanie.

Mam nadzieję, że u Was zdrowo. Trzymajcie się i do następnego napisania.

P.S. Pisałam dzisiaj w telefonie i nawet się udało. Ściskam.

Reklama